Opowiem swoją historię ....
Historię o pewnych butach...
4 stycznia tego roku, w kilka dni po pierwszej rocznicy śmierci mojej mamy, odebrałam telefon od siostry, która mieszka za granicą, że tata trafił do szpitala. Leżał na kardiologii z ostrą niewydolnością serca. Siostra nie mogła przyjechać. Wsiadłam w auto i pojechałam najszybciej jak mogłam. Zastałam go w opanowanym przez lekarzy stanie, ale musiał zostać w szpitalu przez tydzień na kompleksowych badaniach. Dowiedziałam się też od pani ordynator, że będzie przyjmował leki przeciwzakrzepowe. Wszystko wydawało się być w normie.
Tydzień spędziłam na porządkach i przygotowaniach na powrót taty do domu. Dzień przed powrotem powiadomiłam najbliższą mu rodzinę o zaistniałej sytuacji i o tym że nie ma się czym martwić...bo sama już się nie martwiłam. Znałam go od tylu lat i wiedziałam, że to opoka.
Wrócił.
Dla nie było czytelne, że mogę wsiąśc w samochód i wrócić do woich popieprzonych spraw w Strzyżowie. 
Gdzieś za Kozienicami przypomniało mi się, że zostawiłam w domu takie nowe buty do chodzenia zimą po górach. Buty które miałam na nogach kiedy jechałam do ojca. Zadzwoniłam.
- Tato pilnuj żeby stały na podorędziu bo jak następnym razem przyjadę muszę je zabrać.
- Bede=ę ich pilnował - odpowiedział
Codziennie dzwoniłam. Rutynowy telefon z cylku jak się czujesz.
Lato.
Początek sierpnia obiecujący. Dużó pracy, ało czasu, constance.
4 sierpnia ucieszyłam się na wieść, że wujek jedzie do ojca na tydzień. Mieli już zaplanowane ze myją auta a rano jadą na ryby.
- Nagotowaliśmy  sobie bigosu, żeby nie stać codziennie przy garach jutro dzwoń po 18.00 - usłyszałam w słuchawce.
Tata był taki jak dawniej.
Niestety rano kolejnego dnia usłyszałam w telefonie rozpaczliwy płacz wujka i pytanie 
- Co mam zrobić, ojciec leży na podłodze, blokuje drzwi, co mam zrobić?
- Wujku, wyjdź przez okno! Zajrzyj do niego, może tylko upadł jeżeli nie dzwoń po karetkę. 
Kolejny telefon odebrałam już ze szpitala. Z takiej naszej lokalnej mordowni jak tu w Strzyżowie. Wiedziałam że stan jest krytyczny. Wylew bez szans odwrotu. 
Tu praca. Przez telefon udało mi się załatwić helikopter i przeniesienie do szpitala akademickiego w Białymstoku. Nie wiem jak dojechałam. Nic nie pamiętam z podróży.
Neurochirurg z  oddziału powiedział, że czekają tylko na nas: na mie i na moją siostrę.  Tata zarł ie odzyskawszy przytomności 6 sierpnia 2011.
Pogrzeb. Stypa. 
Po stypie nawet nie wracałam do domu. Gdzieś za Kozienicami przypomniałam sobie, że nie wzięłam znowu tych butów.
Mój dom jest pusty. Są tam już tylko moje buty.
P.S. Sąsiadka pocieszając nie przez łzy, powiedziała,że on nie chciał już żyć, bo nie umiał żyć bez mojej mamy.