Mikołaj Bogoria, herbu Bogoria (ur. 1291 – zm. 1338) – wojewoda krakowski, doradca Władysława Łokietka, dyplomata na początku panowania Kazimierza III Wielkiego, fundator budowy klasztoru Cystersów w Koprzywnicy, syn Piotra Bogorii ze |Skotnik wojewody krakowskiego, bratem jego był: Jarosław Bogoria (zm. 1376) - arcybiskup gnieźnieński.
Był praprawnukiem Mikołaja Bogorii Skotnickiego darczyńcy Cystersów. Majątek po Mikołaju, m.in. odziedziczył jego krewny Peszko Bogoria ze Skotnik lub Wiśniowej a mąż Jadwigi Bogoria odziedziczył majątek ojca.
Wnukiem Mikołaja (ur. w 1291 r.) był: Mikołaj Bogoria (kasztelan) (zm. 1388) kasztelan wiślicki, zawichoski, marszałek Królestwa.

Mikołaj Frysztacki herbu Radwan (XV w.) z Frysztaka- rycerz z czasów króla Władysława Warneńczyka; uczestniczył w bitwie pod Warną.

Seweryn Boner (ur. 1486, zm. 1549) – baron, bankier królewski Bony Sforza i Zygmunta I Starego, burgrabia krakowski, starosta biecki.
W roku 1515 pojął za żonę Zofie Bethmanównę – dziedziczkę Balic, a następnie Jadwigę Kościelecką. Pozostawił czterech synów: Seweryna (kasztelana krakowskiego), Stanisława (dworzanina królewskiego), Jana (kasztelana bieckiego), oraz córkę Zofię – dziedziczkę fortuny.
Prowadził rozległe interesy w całej Europie. Był mecenasem uczonych. Utrzymywał kontakty z Erazmem z Rotterdamu. W swoim dworze w Balicach utrzymywał własną kapelę, którą podejmował królową. Kierował przebudową Wawelu oraz zamku w Ogrodzieńcu, który odziedziczył po swoim stryju Janie.
Z osobą Seweryna Bonera związana jest następująca anegdota: w 1530, szukając złota, w miejscowości Ropa pod górą Chełm, znalazł olej, który zalał mu kopalnię. Drwiono z niego na dworze królewskim, z powodu oblepienia się smołą, zamiast złotem, którego poszukiwał. Określano Bonera: "ten, co to złota w Ropie szukał – smołą się opłukał".
Brązowe płyty nagrobne Seweryna i Zofii Bonerów odlane po roku 1532 i 1538, w warsztacie Hansa Vischera w Norymberdze według projektów Stanisława Samostrzelnika znajdują się w kaplicy św. Jana Chrzciciela w kościele Mariackim w Krakowie. Sam Seweryn Boner spoczął w kościele w Kromołowie. Jego ciało było kilkakrotnie profanowane.
W 1581 roku został właścicielem majątku w Wiśniowej.

Ignacy Marceli Kruszewski (ur. 6 stycznia 1799 woj. kaliskie - zm. 25 grudnia 1879 w Gogołowie) – polski generał, belgijski generał brygady. Bohater narodowy obu krajów.
Wychowanek Korpusu Kadetów w Kaliszu. Od roku 1820 w armii Królestwa Polskiego, m. in. adiutant gen. Z. Kurnatowskiego. W powstaniu listopadowym adiutant Naczelnego Wodza, uczestnik znaczących bitew. W ostatniej fazie powstania pułkownik i dowódca Brygady Piechoty w Korpusie gen. G. Ramorino. Przeszedł z nim kordon austriacki i później emigrował na zachód. Od 1832 roku w służbie belgijskiej. Położył duże zasługi przy organizacji nowo powstającej armii. Generał z 1842roku. Typowany na dowódcę powstania w roku 1848 w Wielkopolsce. Po zapoznaniu się ze stanem przygotowań odmówił przyjęcia funkcji. Pod naciskiem Prus i Rosji zdymisjonowany w 1852 roku za popieranie i propagandę spraw polskich. Powrócił do kraju.
W roku 1863 został mianowany przez Rząd Narodowy Naczelnym Wodzem sił powstańczych. Nominacji jednak nie przyjął, a mimo to został aresztowany przez Austriaków w Krakowie i wydalony z granic Austro-Węgier.
Powrócił do kraju dzięki wstawiennictwu króla Belgii Leopolda I i zamieszkał w Gogołowie.
W wiele lat po zakończeniu służby w dowód uznania zasług otrzymał od władz Belgii wysokie odznaczenie państwowe.
Autor "Pamiętników z wojny 1830-31" wydanych w 1890 (kopia cyfrowa).
18 stycznia 1842 roku w Otorowie poślubił Eufrozynę Moszczeńską herbu Nałęcz, córkę Michała i Febronii z Szołajskich

Karolina Wojnarowska, z domu Rylska (ur. 14 listopada 1814 w Połomi, zm. 1858 w Kościelisku) - polska pisarka.
Pisała pod pseudonimem Karol Nowowiejski. Jej książki miały charakter dydaktyczno-wychowawczy i patriotyczno-religijny. Jako żona Franciszka Wojnarowskiego zamieszkała w Krakowie. Brała tam żywy udział w życiu kulturalnym uczestnicząc w piątkowych herbatkach literackich, odbywających się u biskupa Łętowskiego. Mieli córkę Julię.
Wydane utwory
* Ostatnie rady ojca dla syna, Wrocław 1842
* Słowa prawdy do użytku wszystkich stanów, Lipsk 1842
* Do matek polskich słów kilka o przyszłości wzrastających pokoleń, 1843
* Pierścionki babuni, Lipsk 1845 t. I - IV
* Bluszcze, Lipsk 1846 (poezje)
Pośmiertnie
* Bajka o srebrnej pestce i tajemnicy wszystkich czasów, Warszawa 1928
* Bluszcze przez młodą Polkę, Bruksela 1862

Maciej Bogusz Zygmunt Stęczyński (ur. 20 lutego 1814 roku, zm. 7 sierpnia 1890 roku) – poeta, podróżnik i rysownik.
Urodził się w Hermanowicach w rodzinie ogrodnika, ale młodość spędził w Krośnie, gdzie uczył się rysunku u malarza Marynowskiego. Pierwsze samotne wędrówki rozpoczął w 1833 roku. Uczestniczył w tym czasie w konspiracji galicyjskiej, współpracując m.in. z Sewereynem Goszczyńskim. W latach 1837-1838 pracował jako litograf we Lwowie. Zimą 1845-1846 mieszkał i pracował w Stróżach, w lutym 1846 w czasie rzezi galicyjskiej został napadnięty, mocno pobity i aresztowany przez chłopów. Był zaangażowany w wydarzenia Wiosny Ludów 1848 roku we Lwowie.
W latach 1852-1853 mieszkał i pracował w dworze Andrzeja Edwarda Koźmiana w Dobrzechowie.
Od 1859 roku mieszkał w Krakowie. Pod koniec życia żył w nędzy, utrzymywał się z okazjonalnych datków. Zmarł z głodu w przytułku w Krakowie 7 sierpnia 1890 roku. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim.

Tytus Czyżewski (ur. 28 grudnia 1880 w Przyszowej, zm. 5 maja 1945 w Krakowie) – polski malarz, poeta, krytyk sztuki, jeden z teoretyków formizmu.
W latach 1902-1907 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1911 jego prace uczestniczyły w Wystawach Niezależnych. W roku 1917 był współzałożycielem ugrupowania Ekspresjonistów Polskich, w roku 1919 przekształconego w grupę Formiści. Był jednym z organizatorów klubów futurystycznych: Katarynka (1917) i Gałka Muszkatołowa (1918).
Tworzył kompozycje wielopłaszczyznowe o dynamicznych i zgeometryzowanych formach, nawiązujące do sztuki podhalańskiej, także portrety, martwe natury i pejzaże. W dorobku ma również wiersze początkowo pisane w stylu futuryzmu, potem stylizowane na ludowy prymitywizm (zbiór "Pastorałki").
Przebywał w majątku rodziny Mycielskich w Wiśniowej.

Wojciech Weiss (1875-1950) - artysta malarz, grafik, rzeźbiarz, muzyk i poeta.
Urodził się  4 maja 1875r. w Leords w Rumuni dokąd wyemigrowali jego rodzice po powstaniu styczniowym 1863r.Wojciech już jako kilkuletni chłopiec wykazywał uzdolnienia muzyczne, rodzice wysłali go do Lwowa, gdzie uczęszczał do gimnazjum a potem do konserwatorium muzycznego. Po przeniesieniu się do Krakowa rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych. Studia te przypadające na lata 1890-1898,odbył pod kierunkiem Jana Matejki, Władysława Łuszczkiewicza, Leopolda Leofflera, Józefa Unierzyckiego, Juliana Fałata i Leona Wyczółkowskiego.Otrzymał szereg nagród i wyróżnień za prace akademickie, a Szkołę Sztuk Pięknych ukończył ze złotym medalem. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich ,,Sztuka” i uczestniczył w wystawach.
Studia artystyczne kontynuował w Paryżu i we Włoszech (głównie w Rzymie i Florencji). Już w 1900 roku uzyskał na światowej wystawie w Paryżu złoty medal za prace ,,Portret rodziców”. Powołany w 1907 do Akademii Sztuk Pięknych, początkowo na stanowisko docenta, w 1910 roku został mianowany  profesorem nadzwyczajnym, a w 1913 profesorem zwyczajnym. Po pierwszej wojnie światowej w 1918 roku został po raz pierwszy wybrany rektorem tej uczelni, a godność tę piastował później jaszcze trzykrotnie. Otrzymał szereg nagród, między innymi dwukrotnie nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności im. Prospera Barczewskiego (1912r.) za obraz pt.,,Owoce’’ i za obraz pt.,,Ulica Floriańska w żałobie”(1918r.).Uprawiał rzeźbę i grafikę. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu ,,Polonia Restituta”. Dzieła swe wystawiał na licznych wystawach krajowych i zagranicznych: Wiedeń, Berlin, Paryż, Pittsburg, Praga, ST. Louis, Wenecja. Całym swoim życiem, pracą pedagogiczną i twórczością związany był z Krakowem. W latach 1898-1903 okresowo mieszkał w Strzyżowie, w budynku stacji PKP. Miesiące letnie spędzał przeważnie w domu rodzinnym w Kalwarii Zebrzydowskiej. Zmarł w Krakowie 7 grudnia 1950 roku.
Twórczość Wojciecha Weissa prezentowana jest w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Śląskim we Wrocławiu, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu. Pewna ilość obrazów znajduje się w posiadaniu rodziny artysty w Krakowie, której dom jest Muzeum Wojciecha Weissa.
Uroczyste obchody 100-lecia urodzin i 25-lecia śmierci artysty w 1975 roku były hołdem społeczeństwa dla zasług, jakie położył Wojciech Weiss dla polskiej i światowej kultury. Nie zapomniał również o nim jego ukochany Strzyżów, do którego wracał myślami do końca swego życia. Towarzystwo Miłośników Ziemi Strzyżowskiej w maju 1975 roku uczciło jego pamięć poprzez wmurowanie Tablicy Pamiątkowej w budynku stacji PKP w Strzyżowie również na wniosek Towarzystwa Miłośników Ziemi Strzyżowskiej-Rada Narodowa Miasta i Gminy Strzyżów nadała jednej z ulic miasta imię Alei Wojciecha Weissa (ulica łącząca stację PKP z ulicą Słowackiego).

Władysław Gdula (1880 – 1956). Urodził się 5 września 1880r. w Nienadówce, w rodzinie nauczycielskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej kształcił się w Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie w latach 1896 – 1900. Pracę rozpoczął jako nauczyciel, potem była kierownikiem Szkoły Powszechnej w Łopuszce Wielkiej, następnie pracował w Brzozdowicach koło Lwowa.
Już w młodości wykazywał zdolności malarskie. W czasie pracy w Łopuszce Wielkiej otrzymał (na własną prośbę) roczny urlop w celu odbycia studiów magisterskich. Razem ze swoim przyjacielem i protektorem hr. Romanem Scipio, ziemianinem z Łopuszki, malarzem i rysownikiem, ówczesnym prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie – odbył wiele podróży do Włoch, Niemiec, Brukseli, Paryża i Wiednia.
Już jako emerytowany nauczyciel w marcu 1932 roku przybył wraz z rodziną do Brzeżanki, gdzie jego żona (nauczycielka) objęła stanowisko kierownika szkoły. Od 1936 roku zamieszkali w Strzyżowie, w domu Czesława Koczeli. W latach 1938-39 Władysław Gdula prowadził w Strzyżowie kurs przysposobienia kupieckiego, pracował też jako tłumacz języka niemieckiego. Większość swojego czasu poświęcał twórczości artystycznej. Zmarł 19 lipca 1956 roku w Strzyżowie, pochowany na cmentarzu „Na Krzywuli”.
W pamięci przyjaciół pozostał jako artysta malarz utrwalający piękno malowniczych okolic i Strzyżowa. Świadczy o tym jego duży dorobek artystyczny, który prezentowany był na wystawie w 1977 roku zorganizowanej przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Strzyżowskiej w lokalu biblioteki.
Władysław Gdula malował przede wszystkim pejzaże, kwiaty, martwą naturę, portrety. Jego obrazy jeszcze do dziś zdobią mieszkania prywatne w Strzyżowie i okolicy. Wiele prac zniszczyła wojna.
Za popularyzowanie piękna Ziemi Strzyżowskiej Rada Miasta i Gminy w Strzyżowie, na wniosek TMZS nadała imię Władysława Gduli jednej z ulic w południowej części miasta.

Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego. – Kom. Okręgu Lwowskiego POW, zdobywca Gródka, artysta malarz ur. we Frysztaku.
Krewny Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce "Wesele". Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.
Służył w Legionach, w 1 i 4 Pułku Piechoty Legionów. W 1917 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. Randolf. Wchodził w skład Naczelnej Komendy Obrony Lwowa. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3-4 listopada 1918 r.) Współpracownik nacz.kom. Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 r. podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.
Ordery i odznaczenia:
* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
* Krzyż Niepodległości z Mieczami
* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Walecznych – czterokrotnie
* Złoty Krzyż Zasługi - dwukrotnie

Józef Marian Franciszek Czapski (właściwie: hrabia Hutten-Czapski, przydomka i tytułu nie używał, pseud. Marek Sienny, J. Cz., jcz, ur. 3 kwietnia 1896 r. w Pradze, zm. 12 stycznia 1993 r. w Maisons-Laffitte) – polski artysta malarz, eseista i pisarz.
Przyjaciel rodziny Mycielskich, wielokrotnie gościł w ich majątku w Wiśniowej.

Kazimierz Wincenty Iranek-Osmecki, przybrane nazwiska – Kazimierz Jarecki, Włodzimierz Ronczewski, pseudonimy – Antoni, Heller, Antoni Heller, Jarecki, Makary, Pstrąg Urodzony 5 września 1897 roku w Pstrągowej, zmarł 22 maja 1984 roku w Londynie  polski wojskowy, pułkownik.
Syn Jana i Antoniny. Uczył się w II Gimnazjum w Rzeszowie. W 1913 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego.
W grudniu 1916 roku wstąpił do Legionów Polskich i służył w II batalionie 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich do lipca 1917 roku, kiedy po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej. Skierowano go na front włoski, skąd zbiegł i wrócił do Krakowa. Został skierowany przez dowództwo POW w listopadzie 1917 roku do Łomży, gdzie był komendantem placu.
Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim, początkowo w 23 Pułku Piechoty, a od stycznia 1919 roku w Grupie ppłk. Leopolda Lisa-Kuli. W marcu 1919 roku został oficerem sztabu 1 Brygady 1 Dywizji Piechoty Legionów. W marcu 1920 roku mianowany na stanowisko referenta Sekcji Piechoty w Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w grudniu 1920 roku przeszedł do Dowództwa Żandarmerii Polowej. W maju 1921 został oficerem sztabu 19 Dywizji Piechoty. W okresie styczeń – wrzesień 1922 roku przebywał na kursie w Szkole Podchorążych Piechoty i po jego ukończeniu został dowódcą kompanii w 77 Pułku Piechoty i ponownie oficerem w sztabie 19 Dywizji Piechoty.
Następnie był oficerem w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w latach 1929-1931 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ich ukończeniu od października 1931 roku był w niej wykładowcą, a w 1935 roku został kierownikiem katedry operacyjnej służby sztabów. W 1937 roku wrócił do służby liniowej i został dowódcą batalionu w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej.
W trakcie wojny obronnej Polski był oficerem do zleceń Naczelnego Kwatermistrza Wojska Polskiego i wraz z Dowództwem Naczelnym Wojska Polskiego w dniu 17 września 1939 roku przekroczył granicę z Rumunią.
Od października 1939 roku był zastępcą ekspozytury wywiadowczej Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie, a w grudniu został zaprzysiężony jako członek Związku Walki Zbrojnej. W czerwcu 1940 roku udał się do Francji, gdzie był szefem Oddziału II Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii i przeniesieniu Komendy Głównej ZWZ do kraju pod koniec czerwca 1940 roku został kierownikiem referatu informacyjno-wywiadowczego w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza, który zajmował się sprawami Kraju po przeniesieniu Komendy Głównej ZWZ do Polski.
W dniu 6 listopada 1940 roku, na polecenie Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, jako emisariusz udał się do Polski. Do Warszawy dotarł w dniu 18 grudnia 1940 roku i zameldował się u gen. Stefana Roweckiego – komendanta głównego ZWZ. Już 21 stycznia 1941 roku, tym razem jako emisariusz gen. Roweckiego, udał się w drogę powrotną do Londynu, gdzie dotarł 15 kwietnia 1941 roku.
Po powrocie do Londynu ponownie przydzielony do Oddziału VI, a we wrześniu 1941 roku skierowany do Oddziału IV (kwatermistrzowskiego) Sztabu Naczelnego Wodza. W czerwcu 1942 roku został szefem Oddziału IV a w grudniu zastępcą szefa Oddziału Planowania Sztabu Naczelnego Wodza.
W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku zrzucony do Kraju, na osobistą prośbę gen. Stefana Roweckiego. Od kwietnia 1943 roku był szefem Oddziału IV (kwatermistrzowskiego) Komendy Głównej Armii Krajowej, następnie w stycznia 1944 roku został szefem Oddziału II (informacyjno-wywiadowczego) Komendy Głównej AK. Funkcję tę pełnił do czasu powstania warszawskiego i w trakcie jego trwania. Ostateczną decyzję o dacie wybuchu powstania Komendant Główny AK podjął wspólnie z gen Tadeuszem Pełczyńskim - "Grzegorzem" i gen. Leopoldem Okulickim - "Niedźwiadkiem" po niezweryfikowanym meldunku płk . Antoniego Chruściela - "Montera" o przedarciu się natarcia pancernego Armii Czerwonej przez przedmoście praskie Wehrmachtu. Decyzja ta została podjęta przed ustaloną odprawą Komendy Głównej Armii Krajowej bez wysłuchania raportu wywiadu AK , który w osobie płk "Makarego" doniósł o przeciwnatarciu pancernym Wehrmachtu na przedmościu praskim .
W dniu 1 października 1944 roku został wyznaczony przez gen. Tadeusza Komorowskiego do prowadzenia rokowań kapitulacyjnych i w dniu 3 października 1944 roku wspólnie z ppłk. Zygmuntem Dobrowolskim podpisał układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie. Od 5 października 1944 roku znalazł się w niewoli niemieckiej, m.in. przebywał w Oflagu Colditz.
Po zakończeniu II wojnie światowej w maju 1945 roku udał się do Londynu i tam pozostał na emigracji. Już w grudniu 1945 roku został członkiem Komitetu Organizacyjnego Koła Armii Krajowej a następnie został członkiem Zarządu Głównego. W latach 1948 – 1949 był przewodniczącym Zarządu Głównego Koła AK, następnie członkiem i wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej Koła AK. Był także od 1954 roku członkiem emigracyjnej Tymczasowej Rady Jedności Narodowej.
Od 1960 roku działał w Funduszu Inwalidzkim Koła AK, najpierw jako wiceprzewodniczący a następnie przewodniczący. Był jednym z założycieli Studium Polski Podziemnej utworzonej w 1947 roku. W lutym 1965 roku został mianowany generałem brygady, ale nie przyjął nominacji uznając, że ważniejszy był awans na stopień pułkownika z okresu wojny.
Zmarł w Londynie.
Odznaczenia
* Krzyż Komandorski Polonia Restituta
* Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (IV kl.)
* Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V kl)
* Krzyż Niepodległości
* Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
* Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
* Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
* Krzyż Armii Krajowej

Jan Cybis (ur. 16 lutego 1897 we Wróblinie, zm. 13 grudnia 1972 w Warszawie) – malarz, pedagog i krytyk sztuki, współzałożyciel grupy kapistów.
Po I wojnie światowej rozpoczął studia prawnicze, które porzucił w 1919 dla nauki we wrocławskiej Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego. Tam jego artystyczną edukacją kierował do 1921 Otto Mueller. W latach 1921–24 szkolił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera, Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. Od 1924 przebywał z grupą kapistów w Paryżu. W 1937 objął funkcję redaktora naczelnego Głosu Plastyków. W 1945 został profesorem ASP w Warszawie. W latach 1955–57 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie.
Wielokrotnie przebywał w dworze Mycielskich w Wiśniowej.

Tadeusz Szetela (ur. 1901 w Dobrzechowie, zm. 8 kwietnia 1983) – polski działacz ludowy, poseł na Sejm II RP (IV kadencji).
Poza prowadzeniem gospodarstwa rolnego w Dobrzechowie poświęcił się działalności społeczno-gospodarczej i częściowo politycznej. W końcu życia niemalże zawodowy historyk. Ukończył zaledwie cztery klasy ówczesnej galicyjskiej szkoły wiejskiej, jednak przez całe życie sam się dokształcał. Był współzałożycielem Koła Młodzieży w Dobrzechowie, wiceprezesem Okręgowego Towarzystwa Rolniczego, działaczem miejscowego kółka rolniczego i ochotniczej straży pożarnej. Po utworzeniu gmin zbiorowych został wójtem w pobliskim Strzyżowie (1935-1941). Został też wybrany posłem na Sejm II Rzeczypospolitej (1935-1938).
Po drugiej wojnie światowej stał się współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Strzyżowskiej. Po przejściu na „chłopską emeryturę” Szetela poświęcił czas badaniom historii swej rodzinnej wsi Dobrzechów i okolicy. Tak powstały dwie książki: Dzieje Dobrzechowa. Opowieść o rodzinnej wsi (1981) i Zarys dziejów Kożuchowa (wydana po śmierci autora w 1985).

Julian Przyboś (ur. 5 marca 1901 w Gwoźnicy - zm. 6 października 1970 w Warszawie) - poeta, eseista i tłumacz.
Urodził się w Gwoźnicy pod Strzyżowem w rodzinie chłopskiej. Od 1912 roku uczył się w gimnazjum w Rzeszowie. Brał udział w walkach w roku 1918 oraz uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku.
W latach 1920-1923 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie pracował jako nauczyciel gminny w latach 1923 - 1925 w Sokalu, 1925 - 1927 w Chrzanowie i 1927 - 1939 w Cieszynie, gdzie uczył w Państwowym Gimnazjum im. A. Osuchowskiego, a później w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym. W 1937 roku oraz w roku szkolnym 1938/1939 przebywał na studiach w Paryżu (otrzymał dwukrotnie płatny urlop od władz szkolnych). W latach międzywojennych współpracował z licznymi pismami, w których drukowane były jego manifesty min. w Zwrotnicy i Linii.
W grudniu 1939 roku przeniósł się z Bogumina do Lwowa. W roku 1941 został aresztowany przez gestapo. Po uwolnieniu następne lata spędził w rodzinnej wsi zajmując się pracą na roli. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Rzeszowa w roku 1944 przystąpił do budowy "władzy ludowej". We wrześniu przybył do Lublina, gdzie został członkiem Krajowej Rady Narodowej. Został pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W styczniu 1945 roku po zajęciu przez Armię Czerwoną przeniósł się do Krakowa. Zapisał się do PPR (potem PZPR). W latach 1947 - 51 pracował jako dyplomata w Szwajcarii. Potem pełnił funkcję dyrektora Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. W roku 1955 zamieszkał w Warszawie i rozpoczął pracę w Przeglądzie Kulturalnym. Po inwazji ZSRR na Węgry wystąpił z PZPR. W roku 1966 objął stanowisko wiceprezesa PEN Clubu. Publikował swoją twórczość w wielu periodykach poświęconych literaturze współczesnej.
Julian Przyboś był jednym z najwybitniejszych poetów Awangardy Krakowskiej. Twórczość poetycką Juliana Przybosia można podzielić na dwa etapy.
Dorobek poety stanowią tomy:
* Śruby (1925)
* Oburącz (1926)
* Z ponad (inna spotykana wersja tytułu - Sponad) (1930)
* W głąb las (1932)
* Równanie serca (1938)
* Póki my żyjemy (1944)
* Miejsce na ziemi (1945)
* Najmniej słów (1955)
* Narzędzie ze światła (1958)
* Próba całości (1961)
* Więcej o manifest (1962)
* Na znak (1965)
* Kwiat nieznany (1968)
Julian Przyboś jest również autorem niezrealizowanego scenariusza filmowego pt. Łuk. Opublikował zbiory esejów pt. Linia i gwar oraz Sens poetycki, a także dziennik poetycki pt. "Zapiski bez daty".

Ks. Józef Bełch (ur. 4 lipca 1909 w Różance, zm. 10 września 1993 w Korczynie) – autor dzieł i artykułów na tematy społeczne, uczestnik ruchu oporu AK, więzień polityczny, ofiara represji stalinowskich, budowniczy budynków sakralnych, malarz, prałat, dziekan. Opiekun AK i Akcji Katolickiej. Pseudonimy: w piśmiennictwie: Józef Wieśniak, Józef Młodowiejski; w konspiracji: Róża, Szczerbiec, Lipiński, Borowicz, Barnaś, Zima.
Urodzony w Różance k. Strzyżowa w wielodzietnej rodzinie chłopskiej, syn Izydora i Teresy Strzępek. Od 1910 mieszkał w Sobniowie obok Jasła, ponieważ jego rodzina przeniosła się do tej miejscowości. W jego rodzinie było 5 chłopców i 4 dziewcząt. Jedna z nich jako zakonnica przez dziesiątki lat była na misjach w Afryce. Tylko jeden z chłopców ożenił się, a pozostali obrali stan duchowny: Andrzej – Michalita, Stanisław, Franciszek (O. Pius M. Bełch) –Dominikanin, a Jan i Stanisław Bełch brali udział w wojnie w 1918 r i w 1920 r.
Jako student organizował we wsi drużynę ZHP, był drużynowym, prowadził wypożyczalnię książek, urządzał przedstawienia i akademie, sam reżyserował, malował kulisy i charakteryzował. Po maturze ochotniczo służył w Podchorążówce Piechoty (1928 – 1929). Wstąpił do Seminarium Duchownym w Przemyślu, studiował i odbywał formację kapłańską (1929 – 1934).

Henryk Jacek - urodzony 1916 roku w Połomi, zmarł prawdopodobnie w roku 1940 we Lwowie. Poeta XX lecia międzywojennego, lokalny patriota z wielką dumą sławiący piękno przyrody Sołtysia połomskiego, mozolną pracę polskiego chłopa, bohaterstwo przywódców narodowych.

Paweł Wildstein (ur. 12 maja 1920 w Frysztaku, zm. 8 kwietnia 2008 w Warszawie) – polski wojskowy i działacz społeczności żydowskiej. Urodził się w Frysztaku, jednak lata swojej młodości spędził w Jaśle. Był synem Wiktora Wildsteina i Loli z domu Neubart; miał siostrę Edytę. Zaraz po wybuchu II wojny światowej uciekł do Lwowa. Następnie zatrudnił się w bazie remontowej w Stryju. Wkrótce jednak został wywieziony na Syberię. Trafił do miejscowości Baturino nad rzeką Czalim, gdzie pracował przy wycince drzewa. Po ucieczce z Baturino trafił do kołchozu w obwodzie Lengierskim, gdzie dowiedział się o tworzeniu polskiej armii. Następnie ze względu na zły stan nóg przebywał przez pół roku w pasiołku Aleksandrowka. Stamtąd, odzyskawszy władzę w nogach, wyjechał się do Sielc nad Oką. W międzyczasie pracował jeszcze jako sprzątacz i bagażowy na dworcu w Nowosybirsku. Pod koniec 1942 roku został przyjęty do armii Andersa w stopniu kaprala. Po kilku miesiącach został jednak z niej wydalony z powodu tyfusu.
W 1945 roku Paweł Wildstein otrzymał stopień majora. W tym samym roku w Wesołej poznał swoją przyszłą żonę, Janinę Madej. Po zakończeniu wojny służył w Ludowym Wojsku Polskim. W 1946 roku został awansowany do stopnia podpułkownika, a w 1949 roku do stopnia pułkownika. Ukończył Wydział Dyplomatyczno - Konsularny Akademii Nauk Politycznych, Inżynierską Akademię Łączności w Leningradzie oraz Akademię Sztabu Generalnego. Zwolniony z wojska w 1968 roku w stopniu pułkownika, w wyniku czystki antysemickiej będącej następstwem wydarzeń marcowych. W 1970 roku został ostatecznie zwolniony z funkcji kierownika Katedry Łączności i Radiolokacji w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Po tych wydarzeniach zajął się tłumaczeniem tekstów technicznych.
W latach 1993-1997 Paweł Wildstein był przewodniczącym Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP, a w latach 1997-2008 jego honorowym przewodniczącym. Wówczas spotkał się w wieloma osobistościami świata kultury i polityki, m.in. Elżbietą II, Dalajlamą XIV, Janem Pawłem II czy z Billem i Hillary Clintonami. Był współprzewodniczącym Komisji Regulacyjnej ds. Gmin Wyznaniowych Żydowskich, członkiem Zarządu Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny oraz Polskiego Komitetu Wspierania Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich.
Pochowany 11 kwietnia 2008 roku na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie. Uroczystościom towarzyszyła salwa honorowa.

Piotr Przyboś, (ur. 1921 r., Gwoźnica Górna- zm. 7 kwietnia 2007, Bukowsko), skrzypek, akordeonista, założyciel Zespołu Pieśni i Tańca oraz Kapeli Ludowej "Bukowianie". W roku 1927 przeprowadził się wraz z rodzicami do wsi Kamienne k./Nowotańca. Był samoukiem grywał na harmonijce ustnej, harmonii guzikowej i na skrzypcach. Po spaleniu wsi przeniósł się do Bukowska. Szkolne zainteresowanie teatrem rozwijał w teatrzyku parafialnym oraz amatorskim teatrze założonym w roku 1948 przez Kazimierę Kochańską w Bukowsku. Przez 20 lat był organistą w kościele parafialnym w Bukowsku oraz w Sanoku. W roku 1964 utworzył Kapelę Ludową oraz Zespół Pieśni i Tańca "Bukowianie", 22 września 1969 roku kapela pod kierunkiem Piotra Przybosia dała swój pierwszy występ w miejscowym domu ludowym. Piotr Przyboś jest autorem kilkunastu scenariuszy do widowisk teatralnych wystawianych w kraju oraz nagrywanych dla Polonii m.in. "Przy kądzieli" 1971, "Prządki" 1971, "U młynareczki we młynie", "Przepióreczka", "Serce w Bieszczadach" 1972, "Bukowskie wesele sprzed 100 lat" 1992.


Prof. Franciszek Chrapkiewicz (François Chapeville) - biochemik, ur. 2 stycznia 1924 r. w Godowej k. Strzyżowa (dawne woj. lwowskie, obecnie podkarpackie). Syn Józefa i Stanisławy z domu Wnęk. Siostra Teresa. Żona Renée Bouvier (malarka, poetka, poślubiona w 1951 r.).
Przed wojną ukończył szkołę podstawową i trzy klasy gimnazjum w Strzyżowie. Należał do harcerstwa. Lata okupacji niemieckiej spędził w Godowej pomagając ojcu w garbowaniu skór. Pracował też w niemieckiej firmie budującej tunel w Żarnowskiej Górze. Jego rodzice zostali zamordowani w 1944 roku we własnym domu przez niezidentyfikowaną bojówkę AK podejrzewającą Chrapkiewiczów o kolaborację z Niemcami. Franciszek wyjechał do Chrabówki i Poronina, gdzie pracował w tartakach. Trafił do Krakowa zaraz po jego wyzwoleniu. Tam został aresztowany przez UB w trakcie akcji odbicia więźniów politycznych. W roku 1945 objęła go amnestia, a w 1946 uciekł przez Szczecin i Berlin do Niemiec Zachodnich, na tereny okupowane przez dywizję pancerną gen. Maczka. Tam ukończył szkołę średnią i w tym samym roku wyjechał do Francji. Podjął studia weterynaryjne na Ecole Nationale Veterinaire w Maisons-Alfort, a po ich ukończeniu w 1951 roku podjął studia w dziedzinie biochemii i biologii molekularnej na Sorbonie. W 1952 roku obronił doktorat z weterynarii, w 1960 doktorat z nauk przyrodniczych. W 1953 roku przyjął francuskie obywatelstwo i zmienił nazwisko na François Chapeville, co umożliwiło mu zatrudnienie w Centrum Badań Energii Atomowej.
W dziedzinie farmakologii odkrył i opisał właściwości hirudyny. W Centrum Badań Energii Atomowej rozpoczął badania nad metabolizmem związków siarki. Odkrycia w tej dziedzinie wzbudziły zainteresowanie m.in. Fritza Lipmanna, który zaprosił Chrapkiewicza w 1961 roku do współpracy w jego laboratorium na Uniwersytecie Rockefellera w Nowym Jorku. Tam Chrapkiewicz dokonał znaczącego odkrycia: wyjaśnił mechanizm informowania tworzących się białek o tym, jaka ma być struktura powstającego organizmu. W 1962 roku wrócił do Francji, gdzie Jacques Monod doprowadził do mianowania go profesorem Sorbony i przydzielenia laboratorium badawczego. Tam rozszerzył swoje badania na mechanizmy funkcjonowania genomu, jak również na wirusologię roślin i embriologię. Odszedł na emeryturę w 1991 roku.
Prowadził wykłady w Paryżu, Orsay, Cambridge, Nowym Jorku, Lagos i Tokio. Pełnił różne funkcje w 21 komitetach i radach naukowych. Był doradcą i ekspertem na szczeblach ministerialnych. Autor i współautor ponad 200 publikacji. Autor trzech książek oraz współautor kolejnych dziewięciu.
Prześladowany przez służby PRL. Do Polski mógł przyjechać dopiero w 1989 roku. Założył Towarzystwo na Rzecz Rehabilitacji Zdrowotnej w Strzyżowie. Honorowy Obywatel Strzyżowa.
 Odznaczenia i nagrody przyznane prof. Chrapkiewiczowi:
* 1981 - Chevalier de l’Ordre du Merite Agricole
* 1982 – Nagroda im. Leopolda Meyera – Grand Prix
* 1985 - Palmy Akademickie (odzn. francuskie)
* 1991 – Kawaler Legii Honorowej
* 1991 – Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
* 1991 - Doktorat Honoris Causa Akademii Medycznej w Krakowie
* 1999 - Medal im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk
* 2008 – Doktorat Honoris Causa Uniwersytetu Rzeszowskiego

Ks. dr Jan Biedroń, ur. 18 kwietnia 1963 r. we Frysztaku, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, dr teologii, Kanonik Honorowy Sandomierskiej Kapituły Katedralnej